من از همونام که هنوز هم وقتی صدای هواپیما تو آسمون میشنوه سر میچرخونه برای پیدا کردنش و وقتی پیداش کرد ذوق میکنه و تا اونجایی که ممکنه ، تا جایی که از دید خارج بشه با نگاهش دنبالش میکنه!
اسمش رو هرچی میخواید بزارید ...من که بهش میگم بهانه های کوچیک لبخند زدن :)
چاووشی فقط اونجاش که میگه " آخه دیونه میشم،وقتی میگی دییییییییییییووووووونهههههه "
اصلن دلم یه جوری میشه:|
من همونیم که از چاووشی در حد مرگ متنفر بود .
اصلن با خودم هنوز کنار نیومدم وقتی آهنگهاش رو گوش میدم .
تازه بعضی وقتا از دیدن آهنگهاش تو پلی لیستم تعجب هم میکنم:| :دی
میگن بعضی وفتها یه شوک میتونه آدم رو زیر و رو کنه . ذوقش رو در یه زمینه کور کنه یا برعکس ، با ذوقش کنه! اصلا جای تعجب نداره که من از گروه اولم . همونی که از سال 87 وبلاگ نویسی رو شروع کرد و همیشه هم فعال بود اما حالا بیشتر از یک ساله دستش نوشتن نمیره . از همون وقتی که بلاگفا چتگ زد به همه ی خاطرات خوبم .
ببینم اینبار میشه اینجا رو نگه داشت یا نه . اونم با فاصله ای که بین این دو پست اخیره :دی
به هر حال . امروز امتحان های ترم سه هم تموم شد و حالا منم و یه تابستون و کلی برنامه که مطمئنمممم هیچیش انجام نمیشه :)))
